domingo, 21 de abril de 2024

 Balonmano femenino – División de Honor Plata Femenina

EL ASMUBAL GANA EN TENERIFE Y ELUDE EL DESCENSO

 TENERIFE: 32: Daniela; Garrido (5), Guidoarca (10), Quevedo (4), Laura (1), Paula (4), Miskinich (2), Alexia (6), Shulzhenka y Mara.

INELSA ASMUBAL, 34: Pulti (1), Caneda, Ligero; Sineiro, Agustina (1), Sabela (4), Micaela (4), Fajardo (17), Currás, Cores (2), Miniño (5), Rey y Victoria.

Árbitros: hermanos Vera Ávila. Excluyeron por dos minutos a Miskinich (min. 18), Laura (min. 41) y Alexia (min. 57) por el Tenerife; y a Victoria (min. 13) y Cores (min. 15) por el Asmubal
Resultado al descanso: 16-18
Incidencias: Partido perteneciente a la 26 y última de liga. Pabellón Municipal Barrio de  la Salud (Santa Cruz de Tenerife).

Parciales cada 5 minutos

           
El Inelsa Solar Asmubal logró la hombrada de imponerse por primera vez -en las tres temporadas jugadas en esta categoría- en las islas Canarias, derrotando ayer sábado (por día 21 de abril) al Tenerife, que marchaba sexto en tabla, y al que doblegó por 32-34. Lo hizo en uno de sus mejores partidos de la temporada, con una Carol Ferreira Fajardo imperial. La pivote brasileña, uno de los grandes valores el club y de las mejores de la liga en su demarcación, fue un ciclón para el club tinerfeño, materializado la friolera de 17 goles, más de 50 por ciento de los anotados por el equipo verdinegro.


El Inelsa Solar tras ganar en Tenerife ayer sábado


En esta última jornada, cuatro eran los equipos implicados en el descenso: Palencia Turismo, el Siero asturiano, Asmubal y el Fuentes Carrionas palentino, los cuatro en tan sólo un punto de diferencia. Y esta jornada fratricida se resolvió con resultados muy ajustados: el Fuentes Carrionas se impuso como local ante Porriño (37-36), con un gol de la victoria falta de tan sólo 3 segundos para el final; el Palencia empató en Gijón (25-25), y el Siero cayó en A Cañiza, también por un gol (27-26). De todos ellos, el Sieiro es el gran damnificado: acaba como colista y descendido, empatado a 16 puntos con el Palencia, ante el que cede por golaveraje. Por arriba, el Asmubal finaliza undécimo, en una liga de 14 equipos, merced a las victorias de las dos últimas jornadas. (En la foto, la pivote Carol Ferreira Fajardo)


Tras tanto sufrir, toca reláx... Y la Quinta de San Amaro en Meaño es el lugar idea para ello

Cielo y purgatorio. Así se resumen las dos últimas históricas temporadas disputadas en la División de Plata nacional -tercera en la práctica del balonmano español femenino-. En la 2022-23, subcampeonas de liga, tocando el cielo disputando una eliminatoria para ascender a Oro. En esta, llegó el sufrimiento, rozando siempre descenso en los dos últimos meses. La causa, ni más ni menos, en infortunio con las lesiones de larga duración en jugadoras claves para un plantel de por sí corto. El acierto, Juan Costas en el banco que, a pesar de las adversidades, supo exprimir como nadie al equipo. Trabajador incansable, metódico y gran motivador, supo mantener a flote a sus jugadoras con mano ducha. (En la foto, el técnico Juan Costas)
Llegado a puerto, el Inelsa Solar se mantiene a flote para felicidad de muchos (y pesar de algunos en un Meaño tan polarizado que, sin espíritu deportivo alguno, ven más allá del deporte).
Imos Meaño!!!!
 



           

 

 


domingo, 14 de abril de 2024

hemeroteca

Recuperamos nesta entrada unha entrevistiña publicada o 1 de febreiro de 1997 con Xosé Soneira Lema, párroco de Dena nos anos 80 e 90 -e á par de Meaño por un tempo-. El foi, sen dúbida, o párroco máis culto de todos cantos temos tratado, ávido lector, seguidor diario da actualidade informativa, amante da arte e accesible a participar nos coloquios aos que era convidado para dar testimuña pausada da ética cristiá ante calquera tema que se lle solicitaba. A el corresponde o mérito de introducir o galego nas misas das súas parroquias, e de impulsar importantes melloras nos edificios das igrexas de Dena e Meaño, así como da iniciativa para evitar ver caír a rectoral de Meaño. E tamén o mérito de mezclarse co veciños, ata para botar a partida da ne Berta. E a media tarde, tiña a hora medida para un café só, temperado e un pitillo regrado, do que disfrutaba de pe na cociña da rectoral, dándose un breve alto no seu traballo, para voltan a sá a seguir corrixindo e preparando clases e homilías.

 
Naceu fai 62 anos na parroquia bergantiña de Tello, peros de Ponteceso. Xosé Soneira Lema chegou á Dena fai 26 anos para exercer como cura párroco. En 1990 tamén se fixo cargo de Meaño tras a morte do seu predecesor -Desiderio Dovalo- nesta parroquia. Fai poucas semanas era nomeado vicario de Pontevedra. Este fin de semana despídese da súas parroquias, nunha homenaxe que lle renden os que foran seu veciños durante este tempo.
 
“QUIXEN QUE A MIÑA VIDA FORA COHERENTE CO QUE DICÍA


Que é o mellor e o peor que se leva de Dena de Meaño despois de tantos anos?
O mellor é o coñecemento da realidade destas persoas e das súas actitudes. Tamén o coñecemento desta cultura, deste xeito de ser. O peor, tal vez, ás veces, a incomprensión diso que un di, e que, en ocasións, nunha terra tan fermosa coma esta, as xentes non semellan responden a esa beleza, no senso en que deberían cultivarse más humán e intelectualmente.
Facendo "exame de conciencia" do tempo pasado aquí: de que se arrepinte vostede?
De ter levantado, en ocasións, a voz á xente, e que, se non o tivera feito, sería mellor. Non me arrepinto do que dixen nunca, pero si do ton no que o dixen. Teño que pedir perdón á xente por iso. (Foto de 1997, tomada na entrada da rectoral de Dena)
Vostede foi un home preocupando polo patrimonio artístico das igrexas. Agora que se vai: qué cousas quedan por facer neste eido?
En Dena, restaurar algúns cruceiros destruidos ou semiderruidos, aos que había que colocarlles as cruces de pedra ou outras pezas que lles faltan. En Meaño urxe rematar as reformas para a recuperación da casa rectoral, salvar o piorno anexo que data do século XVIII e que é unha mágoa o estado no que está, e logo facer reformas no interior da igrexa románica co gallo de embelecela, por exemplo, no chan, no coro o una tribuna.


Cal vai ser  a súa primeira preocupación como novo vicario?
A función do vicario está moito en relación cos dictames de arcebispo, e a día de hoxe non hai ningunha encomendación especial.
Dóelle deixar isto despois de vintaseis anos?
Si, dóeme moito. Din que o cura está casado coa su parroquia. Certo. Para min a miña señora é a parroquia, é un desprendemento que sempre doe.
Como lle gustaría que o lembraran as xentes de Dena e Meaño?
Coma unha persoa que levou a cabo un labor evanxélico, que fixo as cousas con claridade, que tratou de dialogar cos veciños e que se sentiu amigo de todos, aínda que, ao mellor, non todos o recoñeceran como amigo. Quixen que a miña vida fora coherente co que dicía, e que por iso me lembren.





domingo, 7 de abril de 2024

NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (II)...

a O. P. A. 

Pero nós, si. Outubro de 2019. Tras o seu periplo sanxenxino, Suso Sueiro entra do PP e asume a encomenda da provincial de presidir de Xestora en Meaño e reflotar o partido. Unha encomenda cun retrogusto ponzoñento que se vía vir.
Ao cabo, de xeito implícito, o encargo convertiuse naquel “laissez faire, laissez passer” (deixen facer, deixen pasar), lema francés da economía de libre mercado, que ben identifica ao PP. É dicir: “afórrate, non te movas, deixa pasar, nin unha boa palabra, nin un mala acción”.
Todos quietos. Pasado o tempo, á hora de procurar o candidato á alcaldía nas municipais de 2023, o PP confiaba desde arriba en reconducir a situación co retorno anticipado de Carlos Viéitez, ou que, do contrario, aparecería o alcaldable per se, sen buscar. Era unha postura de inmolación. Agotado o prazo ao límite, a Sueiro non se quedou outra que ser el o quen encabezara a lista e, sobre a campana, evitarlle ao PP que Meaño fora o único concello de Galicia onde o partido non presentara lista.


O retorno de Viéitez agora, non foi como foi. A entente que o presidente provincial Luis López vendeu, non foi tal. Coceuse exclusivamente entre infanzóns do PP meañés e a cúpula do PP provincial, coa anuencia de dous baróns comarcais de por medio.


En Meaño, Sanxenxo e Portonovo... ACTIVAte con Crespo

Por abaixo só houbo dous encontros, e os dous informais. Así foron, e así o contamos. O primeiro, nun establecemento hosteleiro de Vilagarcía, onde dous duques (ou tres, ese dato se nos escapa) de Veciños de Meaño, sentencian o asunto coa frase de “o PP somos nós”, é dicir, non se aceptará ningunha persona da xestora -nen a Sueiro, por suposto- no PP  de Veciños. É dicir, non se ía realizar fusión algunha entre grupos, senón que aquelo era técnicamente unha O.P.A. (que se diría en bolsa a unha Oferta Pública de Adquisición) en toda regra.

O segundo, xa co bacallau vendido, en FITUR Madrid a finales de xaneiro de deste ano. Alí, nun aparte, presenza do presidente Alfonso Rueda, do PP provincial Luis López, e un dos baróns comarcais: a Trinidade para bendecir o retorno de Viéitez coa fórmula de “agora, falalo e arreglarse”, en relación a Meaño… Pero desde entonces, nen falado nen arreglado. Aí acabouse, coa teoría dos “feitos consumados”.
No regreso ao PP, cunha posición de forza na alcaldía con maioría: que pedíu a cambio Carlos Viéitez cando o seu encontro na provincial? Unha obra, un convenio, un proxecto… Nada, ante a perplexidade dos da Táboa Redonda do PP, Viéitez non pediu nada. Negociar nunca foi o seu forte.
Falta agora por ver o que aguanta o estoicimo  de Sueiro na corporación, vítima colateral da operación “kleenex”. E, de cesar, saber quen da lista do PP de 2023 collería a vacante?. Sobre o papel, e polo escaldado da operación, ninguén… Agás un, e este de metade da lista. E Dena é a parroquia.
 


domingo, 31 de marzo de 2024

conversas.com
Juan Ventura Reboeiras Martínez
Delegado de la Pastoral de Turismo en la diócesis de Santiago

 

La archidiócesis de Santiago de Compostela, que cuenta desde junio de 2023 con nuevo arzobispo en la persona del ourensano Franciso José Prieto Fernández, se organiza en base a 22 delegaciones. Una de ellas es la Pastoral de Turismo, que ha sido asignada desde el pasado 28 de febrero a Juan Ventura Martínez Reboeiras, párroco de San Vicente de O Grove y Santa María de Simes, considerado uno de los más mediáticos de la comarca saliniense. Natural de Vilanova de Arousa y a sus 40 años, este sacerdote ha hecho también sus pinillos publicando su CD de música religiosa, otras de sus pasiones. Hoy comparte el domingo de Pascula desde su parroquia de Simes (foto compartida)
La archidiócesis de Santiago cuenta con una extensión de 8.546 kms2, y aúna actualmente a 1.070 parroquias, agrupadas en 48 arciprestazgos, y organizados a su vez en 3 vicarías. En base a ello se da servicio religioso a 1.320.350 católicos bautizados, con una ratio de 2.080 bautizados por sacerdote, que no es poco. A ello se añade el incremento del número de católicos con un turismo que asoma cada vez más pujante en el norte de España.
Natural de Vilanova de Arousa y a sus 40 años, Juan Ventura Martínez ha hecho también sus pinillos publicando su CD de música religiosa, una de sus pasiones.
 

“VERANO ES TIEMPO DE VACACIÓN Y VOCACIÓN”

¿En qué consiste la Pastoral de Turismo del arzobispado?
Es una delegación que se centra en dar una respuesta espiritual a la mucha gente que se desplaza, sobre todo en verano, que es tiempo de vacación y vocación, y ahí debemos estar nosotros para acercar al turista también a Dios, allí donde va. En este mundo globalizado como en el que vivimos, donde todo el mundo se mueve y se desplaza, la Iglesia ha de estar atenta para dar una respuesta a una sociedad y una realidad cada vez más complejas.
¿Lo suyo es turismo al uso ó turismo espiritual?
Lo nuestro, de partida, ha de ser turismo en general, como una realidad que está ahí y no podemos eludir, pero centrándonos en el plano espiritual. Tenemos que estar preparados para recibir a los muchos turistas que visitan nuestra diócesis, y facilitarles así el que puedan seguir viviendo y celebrando su fe. Para ello hemos de ayudarles, dándoles a conocer los horarios de las eucaristías y de los demás sacramentos, de las actividades de las parroquias y, sobre todo, que se sientan acogidos a la tierra a la que llegan y en la parroquia que les recibe.


Juan Ventura recogiendo la Delegación de Pastoral de Turismo de manos del arzobispo Francisco José Prieto

O sea que la Iglesia no se ha planteado estar u organiza un Fitur al uso…
(Risas) De momento, no. Pero todo se andará.
¿Cuánta gente trabaja en su equipo?
D. Francisco, el Señor Arzobispo, me ha encomendado a mí esta Delegación Episcopal de Pastoral del Turismo, y dentro de la misma hay un secretariado o subdelegación, para que nos entendamos, que es la de Pastoral de la Carretera y que lleva otro compañero sacerdote, D. Rubén Diéguez. Somos varias delegaciones de diversos aspectos de la pastoral diocesana, pero no podemos actuar como islas, cada una independientemente. La idea es colaborar entre las mismas, entre delegados, para hacer la pastoral más rica y participativa. De hecho, ya estamos trabajando en algunas ideas, que entre varios intentaremos de llevar a cabo.




¿Y cuáles son esas ideas o proyectos en mente para echar a andar?
Estamos sentando las bases para empezar a trabajar, porque el turismo es una realidad que abarca muchos aspectos. Estamos creando ya una web de la delegación de turismo, pero lo más inmediato ahora es visibilizar la Semana Santa (en la que ashora estamos) en la diócesis a través de la web del arzobispado. Así, cabe mostrar al visitante las Semanas Santas consideradas por la Xunta de Galicia como de interés turístico: la de Santiago de Compostela, Betanzos, Cangas, Fisterra y, en nuestra comarca, Paradela de Meis. Y, a la par, hacer también una mención a otras, como son las de A Coruña, Pontevedra o Sanxenxo, lugares que reciben mucha gente en Semana Santa, y a la que cabe atender turística y espiritualmente.

¿Y en el medio plazo?

Como dije, estamos trabajando entre delegaciones y colaborando unos con otros, por ejemplo, con la delegación de santuarios, que dirige el sacerdote meañés D. Daniel Pérez, párroco de Amil. En nuestra diócesis hay lugares de gran relevancia para la fe y la cultura, y que son visitados por muchísimas personas, como son Nosa Señora da Barca en Muxía, Milagros de Amil, Peregrina de Pontevedra, A Lanzada, Santa Minia de Brión, As Cabezas en Armenteira, los diferentes santuarios de San Benito de Lérez, Lores, Cambados… La idea es dotar a los santuarios de  códigos QRs, de los que servir información artística, cultural, y también pastoral con los horarios de apertura, misas, confesiones y demás que fuera de interés. Y que, luego, esa red de QRs se extienda a las iglesias de todo el arzobispado, mismo comenzando por las de más interés turístico.


Si se incluye el arte, ¿quién se encargará de la creación de esa red de QRs?
Para ello, colaboraremos con la delegación de Pastoral Universitaria y de Cultura, que dirige el sacerdote D. Ricardo Sanjurjo, párroco de Sar, a través de  “Piedras Vivas”, que es una iniciativa eclesial que aúna a grupos de jóvenes que estudian arte y que tratan de contribuir con su labor al anuncio del evangelio a través del arte. Sería mediante estos colectivos que se trataría de confeccionar una guía en un sentido artístico, eclesiástico y espiritual para difundir la cultura y contribuir a mostrar al turista o al visitante un encuentro con Dios, porque las iglesias, sus pórticos, sus retablos, son una catequesis, un lenguaje que es bello contribuir a mostrar y enseñar.


El arte religioso sigue atrayendo turismo.

Sí, mucho. Tenemos un patrimonio impresionante. Por ejemplo, en Santiago, todo visitante, sea o no católico, lo primero que busca es visitar la catedral, mismo el turismo que se acerca por una parroquia no deja de visitar muchas veces la iglesia, si esta es una construcción de siglos, se para, entra en la iglesia… No hace falta ser una persona muy religiosa para poder disfrutar de la arquitectura, de su belleza y su silencio.
En la iglesia, amén de receptores, también son emisores de turismo a través de sus parroquias ¿no?
Sí, y también tenemos que pensar en ello, porque en muchas parroquias los feligreses disfrutan de excursiones y viajes organizados muchas veces por sus párrocos, para visitar santuarios gallegos y españoles, o mismo del exterior. En Galicia siempre fueron muy famosas las excursiones parroquiales. Yo mismo organicé muchas (risas). De hecho, anuncio que organizaremos alguna peregrinación a nivel diocesano…Y tenemos ahí en 2025 el año santo de Roma, que es uno de los objetivos.


Turismo de arzobispado y de la Xunta se entienden, ¿no?
Por supuesto. En los próximos días tocará mantener una reunión para ponernos a su disposición, sobre todo con Turismo, Cultura y Patrimonio, y ver qué proyectos podemos encauzar, en una archidiócesis como es Santiago de Compostela y todo lo que el Camino de Santiago supone.


Con respecto al arte religioso para atraer turismo, su conservación es una asignatura pendiente, en la que afloran problemas: iglesias, capillas, casonas rectorales…

Sí, es un patrimonio que tenemos que poner en valor. Muchas rectorales, algunas de siglos atrás, están en un estado ruinoso por la escasez de sacerdotes. El recuperarlas y ponerlas en valor puede pasar por reconvertir algunas en albergues, estancias de turismo rural, centros sociales… Es un camino para restaurar ese patrimonio que no podemos dejar caer, porque tenemos la obligación de conservar para bien de la Iglesia y del pueblo. Es algo en lo que poco a poco tendremos que ir avanzando.

Con tan pocos sacerdotes, y tanta parroquia, tanto misa, clases, usted ahora Delegación de la Pastoral de Turismo: ¿el estrés ha llegado también a los sacerdotes?
(Risas) Del estrés no se libra nadie en el mundo de hoy. Puedo decirte que los sacerdotes realmente somos personas con la agenda llena en el día a día. Lo nuestro no es una profesión o un trabajo al uso, lo nuestro es una vocación. Y un una vocación, cuando las cosas se hacen con cariño y con amor,  todo es más suave, más llevadero, y eso resulta en realidad muy reconfortante para mente y espíritu. Nuestra tarea se plantea siempre con humildad y desde el servicio.



sábado, 23 de marzo de 2024


IN MEMORIAM: AMPARO

Apagáronse as túas 68 primaveras, precisamente cando esta última nos saudaba co día de San Bieito. Xoves azul, que se tornou gris cando te fuches, silandeira, desexando con enteireza apagarse entre os teus.
Meaño perde unha desas mulleres, bandeira dunha xeración. Tan ousada como solidaria, traballadora de pro, sempre presta a botar unha man na parroquia, con ese don de saber alternar de xeito natural con novos e vellos, con esa carraxe espontánea coa que te alporizabas calquera día, pero que ao seguinte borrabas cun sorriso aberto, co que desarmabas todo, e cunha xenerosidade a túa que che frorecía a borbotóns. E, como non, co teu saleiro á hora de saír con donaire ante calquera ocurrencia, para botar unha risotada co interlocutor que facía que todo fluira dóce.
Deixas nos que te quixeron un desos vacíos tan grandes que nunca se enche. Deixas apertas por dar, sorrisos por compartir e, para todos aqueles que te temos coñecido, deixas unha esencia no aire, atrapado nun xesto que queremos aprehender para que non te vaias nunca. Mentras a mente nos aguante, seguirás ao carón. Sempre.

 

domingo, 17 de marzo de 2024

NINGUEN CONTARÁ A VERDADE (I)

o conventículo

Ano 2018. Tras a decapitación política de Lourdes Ucha a mans dos poderes fácticos do PP local, tocaba buscar candidato para as municipais de 2019. Cinco anos despois, contamos aquí a verdade.
Outono. Nun punto -digamos- indeterminado entre Padrenda e Barrantes, celébrase o primeiro encontro entre os representantes locais do PP e MI. Presidindo o conventículo, o propio Cores Tourís para, chegado o caso, bendecir o acordo. Sobre a mesa, a proposta popular: un edil en activo por Dena (daquela e hoxe) sería o alcaldable, o cal faría as veces dun alcalde ponte para dar logo o relevo a medio mandato a José Manuel Aspérez. A discusión centrouse en como completar os primeiros sete primeiros postos da lista, onde, cada facción (PP y MI), ansiaban posuir, catro dos sete concelleiros que, cando menos garantiran a futura transición. Coa aquela oferta sobre a mesa, non cedeu ningunha das partes.

Segundo conventículo, esta vez nun “lugar indeterminado” na costa de Dena, coas mesmas partes. Enrocadas as posturas, non aflorou acordo algún. Iso si, nese “intermezzo” de tempo algúns poderes fácticos do PP local trasladaron ao propio Aspérez Montes a peaxe a pagar: un convenio urbanístico cun particular nun dos núcleos urbanos; a adquisición por parte do concello dun monte nunha “lugar indeterminado” entre as localidades de Meaño e Simes. Irreverencias ruborizantes, as dúas, que o independente rexeitou ás primeiras de cambio
Reis de 2019, último contacto, esta xa “non presencial”. Para entonces non pasaba de ser un mero formalismo, porque outra porta estaba aberta de par en par, e o peixe todo vendido. Tras solventar con premura a súa situación laboral na Mancomunidade -que era o primeiro requisito para aceptar-, Carlos Viéitez foi a persoa designada polos clans familiares para concurrir como alcaldable. A enquisa botada a rodar para avalar o seu desembarco era un fútil pano de fume. A decisión xa estaba pechada e bautizada por Tourís… e Durán. Así foi, e así o contamos.

(Nota: Omitimos nomes e lugares precisos do acaecido)
   

 

sábado, 9 de marzo de 2024

 ***Opinión

Ninguén contará a verdade...

Despois de “A memoria da choiva” e “Lume azul”, “Ninguén contará a verdade” é a terceira novela que lemos do vigués Pedro Feijoo, un dos escritores máis seguidos hoxe en lingua galega. En clave de novela, “Ninguén contará a verdade” relata unha trama de corrupción en torno á Xunta de Galicia, ficción con chiscadelas á realidade aos gobernos que nos rodean (o último da ristra, o affaire Koldo & Ábalos).
Entre as paraxes onde se desenvolve a acción, Sanxenxo e o seu porto deportivo, é un desos ambientes no que transcurren varios episodios, e mesmo o desenlace da novela. Recomendable ler, como tamén antes “A memoria da choiva”, novela negra centrada en Santiago de Compostela, cun final aberto e inquietante que nos atrapou para seguir a Pedro Feijoo, final que tamén o autor deixa no aire en “Ninguén contará a verdade”.


A novela relata unha trama política e violenta baixo o denominador de negocios turbios onde “a cor do diñeiro” move todo. E aí tamén os medios de comunicación, que teñen que flirtear entre á ética e o servizo aos poderes que manexan os fíos do tinglado, ben sexan no goberno de España, da Xunta ou dos concellos. Neste Meaño tabú “Ninguén contará a verdade”, pero nós recharemos con ese final, que tamén Pedro Feijo serve aberto. Sen ambigüedades, con libertade, respecto e conciencia como unha patena, compartiremos aquí dous episodios que ninguén contou. Iso nas vindeiras semanas. De momento, quedamos coa novela. Recomendable.